Pomóż mi zrobić to samodzielnie
Nasz program opiera się na metodach pracy z dzieckiem stworzonych przez Marię Montessori (włoskiej lekarki, twórczyni systemu wychowania). Jej przesłaniem jest apel ucznia skierowany do nauczyciela, hasło: „Pomóż mi zrobić to samodzielnie”.
Wskazuje ona na nieskrępowany rozwój dziecka w warunkach ewentualnej pomocy nauczyciela. To, co najważniejsze dla dziecka to samodzielne szukanie rozwiązań i odpowiedzi.
Pragniemy stworzyć dzieciom optymalne warunki rozwoju, otwartości na świat i innych ludzi przy zachowaniu ich dziecięcej radości. Obserwujemy rozwój osobowości każdego dziecka w relacjach z rówieśnikami i dorosłymi. My nauczyciele i wychowawcy jesteśmy po to, by „dzieci inspirować, regulować i pomagać” – takie założenia są zgodne ze wskazówkami Celestyna Freineta.
Założenia metody Marii Montessori
- Dzieci rozwijają samodzielność.
Swobodnie wybierają rodzaj, miejsce, czas i formę pracy (indywidualną lub z Kolegą , Koleżanką) przy zachowaniu reguł społecznych.
Rozwijają indywidualne uzdolnienia i uczą się realnej oceny swoich umiejętności. - Dzieci uczą się koncentracji.
Ćwiczą dokładność i wytrwałość przy wykonywaniu konkretnych zadań. - Dzieci uczestniczą w lekcjach ciszy.
Uczą się współpracować w trakcie cichych zajęć indywidualnych i grupowych. - Dzieci zachowują porządek.
Dzieci zdobywają umiejętność przestrzegania zasad porządku w otoczeniu i swoim działaniu. - Dzieci stosują się do reguł społecznych.
dzieci zróżnicowane wiekowo (trzy roczniki) są łączone w grupy, sprzyja to wzajemnej wymianie wzajemnych zdolności i umiejętności. Dzieci zwracają uwagę na reguły: nie rań, nie niszcz, nie przeszkadzaj. - Dzieci uczą się przez obserwację.
Jest to kluczem dorosłych do poznania świata dziecka.
Szanowany jest indywidualny tok rozwoju każdego dziecka.
Dziecko jest serdecznie przyjęte, znajduje uwagę i indywidualną opiekę nauczyciela.
Pracuje zgodnie z własnym tempem i możliwościami, podejmując zadania, do których jest już gotowe.
Wskazówki Celestyna Freineta
Celestyn Freinet zrezygnował z tradycyjnych metod nauczania.
Odrzuca on ocenę, konwencję podręcznika, uwzględnia indywidualne tempo pracy.
Inny jest sposób zdobywania wiedzy przez ucznia.
Freinet szczególną uwagę zwracał na rozwój samorządności, czyli pracę w małych grupach. Samorządność dzieci stanowi podstawę wychowania. Jej formą jest tzw. spółdzielnia szkolna. Dzieci organizują wszystkie dziedziny i rodzaje działalności w szkole.
Pracują nie w klasach, lecz w pracowniach wyposażonych w materiały i pomoce kształcące, odpowiednio poklasyfikowane i dostępne w każdej chwili. Uczniowie sami określają zadania do wykonania na cały tydzień, wyznaczają osoby odpowiedzialne, dokumentują pracę. Na koniec tygodnia następuje samoocena i ocena pracy. Ma ona charakter graficzny. Zamiast ocen dzieci uzyskują sprawności i dyplomy. Taki sposób oceniania wysiłków dzieci sprawia, że znika niezdrowa rywalizacja, a każde dziecko może zdobyć sprawność intelektualną lub manualną zgodnie ze swoim wyborem. Dlatego też inna jest rola nauczyciela w klasie. Musi on przezwyciężyć w sobie postawę dogmatyczną, autorytarną, narzucającą, aby wejść między uczniów, by razem z nimi pracować i szukać rozwiązań.
Wychowawca ma inspirować, regulować i pomagać.